Ο Θεός δημιουργούσε δασκάλους. Ήταν στην έκτη μέρα
της δημιουργίας και γνώριζε πως ήταν μεγάλη ευθύνη, διότι οι δάσκαλοι θα
άγγιζαν τις ζωές πάρα πολλών νεαρών παιδιών που εντυπωσιάζονται εύκολα. Του
παρουσιάστηκε ένας άγγελος και του είπε: «Σου παίρνει τόση ώρα να φτιάξεις το
καλούπι αυτού του μοντέλου!»
«Ναι,
του λέει ο Κύριος, αλλά διάβασες τις προδιαγραφές αυτής της παραγγελίας;»
ΔΑΣΚΑΛΟΣ: «…Πρέπει να στέκεται πάνω από όλους τους
μαθητές και την ίδια ώρα να είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτούς.
…Πρέπει
να είναι ικανός να κάνει 180 πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με το θέμα που
διδάσκει
…Πρέπει
να ζει με καφέδες, κόκα-κόλα και αποφάγια
…Πρέπει
να μπορεί να δώσει γνώσεις σε όλους τους μαθητές καθημερινά και να είναι
σωστός τις περισσότερες φορές
…Πρέπει
να έχει περισσότερη ώρα για τους άλλους παρά για τον εαυτό του
…Πρέπει
να έχει ένα χαμόγελο που θα διαρκεί έστω κι αν έχει μισθολογικές αποκοπές,
προβληματικούς μαθητές και ανήσυχους γονείς.
…Πρέπει
να συνεχίσει να διδάσκει ακόμα κι όταν οι γονείς αμφισβητούν κάθε του κίνηση
και η διεύθυνση δεν τον υποστηρίζει
…Πρέπει
να έχει 6 ζευγάρια χέρια.»
«6
ζευγάρια χέρια;» λέει ο άγγελος, «μα είναι αδύνατο!»
«Το
πρόβλημα δεν είναι τα χέρια. Τα τρία ζευγάρια μάτια είναι το πιο δύσκολο!»
Ο
άγγελος φαινόταν δύσπιστος, «3 ζευγάρια μάτια …σε ένα απλό μοντέλο;»
Ο
Κύριος κούνησε το κεφάλι του, «Ένα ζευγάρι μάτια για να βλέπει το μαθητή όπως
είναι, κι όχι όπως οι άλλοι τον χαρακτηρίζουν. Άλλο ζευγάρι μάτια στο πίσω
μέρος της κεφαλής του για να βλέπει ό,τι δεν πρέπει να δει, αλλά να γνωρίζει. Τα μάτια μπροστά είναι μόνο για να βλέπει το
παιδί όταν προσπαθεί και για να αντικατοπτρίζουν τη φράση « Σε καταλαβαίνω και
πιστεύω σε σένα», χωρίς να χρειάζεται να του πει λέξη.»
«Κύριε
αυτό είναι πολύ μεγάλο σχέδιο,» του λέει ο άγγελος, «και πιστεύω ότι καλύτερα
να δουλέψεις πάνω του αύριο.»
«Δεν
μπορώ,» του απαντά ο Κύριος, «γιατί πλησίασα στο να φτιάξω κάτι που μου μοιάζει…
Είναι δηλαδή κάποιος που πηγαίνει στη δουλεία ακόμα κι όταν είναι
άρρωστος…διδάσκει παιδιά που δεν θέλουν να μάθουν…έχει ξεχωριστό μέρος στην
καρδιά του για παιδιά που δεν είναι δικά του…καταλαβαίνει την πάλη όσων έχουν
δυσκολίες…και δεν παίρνει ποτέ τα παιδιά σαν δεδομένο…»
Ο
άγγελος κοίταξε πιο προσεκτικά το μοντέλο που έφτιαχνε ο Κύριος. «Έχει πολύ
τρυφερή καρδιά» του λέει.
«Ναι,»
λέει ο Κύριος, «αλλά ταυτόχρονα είναι και τόσο σκληρός. Δεν μπορείς να
φανταστείς τι μπορεί αυτός ο δάσκαλος να αντέξει ή να κάνει, αν χρειαστεί.»
«Μπορεί
να σκέφτεται;» ρώτησε ο άγγελος.
«Όχι
μόνο να σκέφτεται,» λέει Κύριος, «αλλά να συλλογίζεται και να συμβιβάζεται».
Ο
άγγελος πλησίασε πιο πολύ για να κοιτάξει καλύτερα το μοντέλο κι άγγιξε το
δάχτυλό του στο μάγουλο του δασκάλου.
«Λοιπόν
Κύριε», λέει ο άγγελος, « η δουλειά σου είναι καλή αλλά υπάρχει διαρροή. Σου το
έλεγα εγώ ότι έβαλες πολλά σε αυτό το μοντέλο. Δεν φαντάζεσαι το άγχος που
θα’χει πάνω του ο δάσκαλος».
Ο
Κύριος πλησίασε και έπιασε τη σταγόνα υγρασίας από το μάγουλο του δασκάλου.
Έλαμπε στο φως.
«Δεν
είναι διαρροή,» είπε, «είναι δάκρυ».
«Δάκρυ;
Τι είναι αυτό;» ρώτησε ο άγγελος. «Τι χρησιμεύει;»
Ο
Κύριος απάντησε με μεγάλη περίσκεψη, «Είναι για τη χαρά και την περηφάνια που
βλέπει ένα παιδί να κατορθώνει και τη μικρότερη εργασία. Είναι για τη μοναξιά των
παιδιών που δυσκολεύονται να ενταχθούν και για τη συμπαράσταση στα αισθήματα των γονιών τους.
Προέρχεται από το πόνο που νοιώθει γιατί δεν κατάφερε να αγγίξει κάποια παιδιά,
και την απογοήτευση που νοιώθουν αυτά τα
παιδιά. Είναι όταν ένας δάσκαλος είχε μια τάξη για ένα χρόνο και τώρα πρέπει να πει αντίο, αλλά κι όταν
ετοιμάζεται να καλωσορίσει μια καινούργια τάξη».
«Πω
πω!» λέει ο άγγελος. «Αυτό το δάκρυ τελικά ήταν καλή ιδέα…Είσαι ιδιοφυία!»
Κι
ο Κύριος με σοβαρότητα «Δεν το έβαλα
εγώ.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου