Γιάννης Ρίτσος

[…] Κι άκουσα πάλι

εκείνη τη φωνή: «φως», «φως», […]

Δεν την ακούς κι εσύ πότε πότε καλέ μου; Μην πεις όχι.

[…] Κοίτα, ξημερώνει.

Αυτό δεν είναι φως; (κι ας μην ακούγεται)। Κοίτα πως φέγγει

γαλήνιο το νερό μες στο ποτήρι. Φέγγει το ίδιο

στο πρόσωπό σου μια γλυκιά συγκατάνευση – τι όμορφο φέγγος.

(Η επιστροφή της Ιφιγένειας)